Neden yazıyorsun?
Belki de bu soru, yazmaya başlarken kendimize sormamız gereken en önemli sorulardan biridir. Bazen cevabı çok net olur, bazen de derinlere saklanmış bir his, yaşanmışlık ya da özlem... Ben de tam olarak böyle bir yerden başlıyorum bu satırlara.
Yazıyorum çünkü kelimeler, içimde birikmiş ne varsa dışarı dökmek için en güçlü araçlar. Yazıyorum çünkü söyleyemediklerimi, bazen gözlerimin anlatamadığını, kalemim anlatabiliyor. Bazen bir anı, bazen bir hayal, bazen de geçmişin ağır hatıraları... Hepsi kalemin ucunda şekil buluyor.
Yazmak, bazen yalnızlığa karşı bir başkaldırı, bazen de kalabalıklar arasında kaybolmamak için tutunulan bir dal gibi. Yazarken kendi iç dünyamda yolculuğa çıkıyorum. Unutulmuş çocukluk hatıralarından, yarım kalmış hayallere kadar her şey, sayfalarda yeniden hayat buluyor.
Ama asıl sebebi, belki de insanın kendini anlamaya duyduğu ihtiyaç. Düşüncelerimi kağıda dökerken fark ediyorum ki, aslında yazarken sadece kelimeleri değil, kendimi de keşfediyorum. Bir cümlenin ucunda, bazen gözden kaçırdığım bir gerçeği buluyorum.
Yazmak, bir iz bırakma arzusunun da ifadesi aslında. Yaşadıklarımız, hissettiklerimiz, söylediklerimiz ve sustuklarımız... Hepsi bir gün unutulabilir, ama yazdıklarımız, bizden sonra da yaşamaya devam eder.
Bu yüzden yazıyorum. Belki bir gün bir satırım bir kalbe dokunur, bir cümlem bir yüreği ısıtır, kim bilir...
Peki, sen neden yazıyorsun?
