Filistin İçin Sustuklarımız: Vicdanın Sınırları
Bazı acılar vardır, insanın boğazına düğümlenir, dili lâl olur… Filistin böyledir.
Sustuğumuz ama yüreğimizin haykırdığı bir coğrafya…
Her gün bir çocuk gözlerini sonsuza kapıyor orada. Her gün bir annenin gözleri başka bir çocuğun bedenine takılıyor. Ve biz, burada; ekran başında, sıcak evlerimizde, kendi küçük telaşlarımız arasında olan biteni sadece izliyoruz.
Ama sormak gerekiyor:
Bu izlemek bir yere kadar değil mi?
Sadece üzülmek bir çocuğun hayatını geri getirebilir mi?
Yoksa artık üzülüyor bile değil miyiz?
Zulüm, alışkanlık haline gelmişse; sessizlik de bir suç ortaklığıdır.
Efendimiz (s.a.v.) buyurur:
“Kim bir zulmü görüp de eliyle düzeltmezse; diliyle düzeltsin. Onu da yapamıyorsa kalbiyle buğz etsin. Bu da imanın en zayıf derecesidir.”
Peki biz kalben buğz ediyor muyuz hâlâ?
Yoksa ekranı kapatınca o acı da kapandığını mı sanıyoruz?
Kendimizi kandırmayalım.
Filistin sadece bir harita değil; bizim imanımızın, vicdanımızın ve insanlığımızın aynasıdır.
Bir çocuğun cesedi, bir kadının çığlığı, bir babanın yıkılmışlığı… Bunlar sadece görüntü değil.
Onlar, bizim sustuğumuz her saniyede yankılanan çığlıklar.
Bir dua mı edeceğiz? Edelim.
Bir yardım mı göndereceğiz? Gönderelim.
Ama ne yaparsak yapalım, ne olursun unutmayalım.
Çünkü en çok da unutanlar kaybeder.
Allah mazlumun duasını asla geri çevirmez.
Ama ya mazluma sırtını dönenin duası?
Vicdan, sadece içimizde hissettiğimiz bir duygudan ibaret değildir. Harekete dönüşmeyen her vicdan, zamanla körelir.
Ve belki de biz, bu körelmenin en acı versiyonunu yaşıyoruz.
Bugün Filistin için ağlamayanlar, yarın kendi sessizliğinde boğulabilir.
Bir zulmü görüp de susan, dilsiz şeytan olmamak için; en azından kalbimizde o ateşi diri tutalım.
Çünkü bu yazı bir son değil.
Bir çağrıdır.
Bir hatırlatma.
Ve belki de bir uyanış için küçük bir çaba…